Στην αρχή έχει και την πλάκα του...Είσαι θυμωμένος,είσαι πληγωμένος,όμως προσπαθείς να το διασκεδάσεις.Προπονείσαι για άγρια ξενύχτια,πίνεις όσο μπορείς,πονάς και υποφέρεις,και βασανίζεις τον εαυτό σου,για να υποφέρεις κι άλλο...Όπως στην εφηβεία,που το να πονάς φάνταζε τόσο γαμάτο,και η μουσική ακουγόταν μαγική εξ'αιτίας αυτού,και τα μεθύσια έμοιαζαν ηρωικές πράξεις αυτοχειρίας,και τα ξενύχτια σε έκαναν σοφότερο.Οι εποχές που η θάλασσα την ώρα που έδυε ο ήλιος δεν ήταν θάλασσα,ήταν οι απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν ήξερες.Ο μοναχικός νυχτερινός περίπατος μέσα στη βροχή ήταν η στιγμή που θα σου έδεινε την έμπνευση να γράψεις το ποίημα σου...Τώρα όμως....Δεν είσαι παιδί πιά.Και δεν έχει πλάκα.Το αλκοόλ δεν μοιάζει να είναι και πολύ καλή λύση,τα μπάρ που συχνάζεις τα σιχαίνεσαι,τις γκόμενες που γνωρίζεις τις βαριέσαι.
Στην αρχή,έχει μια άγρια ομορφιά να βλέπεις την σχέση σου να τελειώνει.Έχει μια περίεργη μυρωδία,μια αίσθηση που μοιάζει λίγο με την αίσθηση που είχες όταν άρχιζε.Υποθέτω πως και στις δυο περιπτώσεις η αίσθηση ήταν αυτή της terra incognita,που σε τρομάζει και σε γοητεύει ταυτόχρονα.Όταν όμως φύγει ο θυμός,και η απογοήτευση,και τα νεύρα και τα ξενύχτια αρχίσουν να γίνονται μάταια,τότε το μόνο που μένει η πικρή γεύση.Και ο πόνος.Και η μοναξιά.Και αυτό το φρικτό συναίσθημα,να θυμάσαι όμορφες,υπέροχες στιγμές,που σου ξεσκίζουν την ψυχή.Αξιολάτρευτο...
4 μήνες να κυνηγάω δράκους...Δεν κατάλαβα πως πέρασαν 4 μήνες...ΟΚ,ήμουν λίγο απασχολημένος και με κάποια άλλα πράγματα,αλλά....4 μήνες είναι πολύς καιρός.Νομίζω πώς πέρασα 132.000 φορές από όλα τα στάδια ψυχικής διάθεσης σ'αυτό το διάστημα.Και τώρα,αυτό που έμεινε,είναι κάτι νύχτες σαν αυτή,να σκέφτομαι.Ένα σπίτι,μιά βόλτα,ένα Καφέ,μια ταινία...Ποιόν κοροιδεύω,όλα αυτά έχουν σημασία επειδή ήσουν και εσύ εκεί.Ήσουν μαζί μου,και αυτό ήταν απλά υπέροχο.Κα τώρα δεν είσαι,και δεν είναι και τόσο υπέροχο,αλλά δεν γαμιέται,μέρα με τη μέρα συνηθίζω....
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει,το στομάχι μου αναβλύζει θειάφι,οι φλέβες μου είναι διυλιστήριο,ο Ryan Adams κλαίει στο πλατώ,αρχίζει να χαράζει,είμαι σχεδόν 28,είναι Μάρτιος,είναι 2010 και μου λείπεις πάρα πολύ...Και αυτό τελικά,δεν αλλάζει με τίποτα...