Το πιο θλιμμένο ποίημα

Μπορώ να γράψω το πιο θλιμμένο ποίημα απόψε.

Να γράψω,για παράδειγμα:"η νύχτα ήταν γεμάτη απο αστέρια
και τα αστέρια,γαλάζια,τρεμοπαίζουν στον ορίζοντα"

Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται στον ουρανό και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω το πιο θλιμμένο ποίημα απόψε.
Την αγαπούσα,και μερικές φορές με αγαπούσε και εκείνη.

Κάτι νύχτες σαν αυτή,την κρατούσα στα χέρια μου.
Την φίλησα τόσες φορές κάτω απο τον απέραντο ουρανό.

Με αγαπούσε,μερικές φορές την αγαπούσα κι εγώ.
Πως θα μπορούσα να μην αγαπήσω τα πελώρια,ακίνητα μάτια της.

Μπορώ να γράψω το πιο θλιμμένο ποίημα απόψε.
Να σκεφτώ οτι δεν την έχω.Να αισθανθώ οτι την έχασα.

Να ακούσω την αχανή νύχτα,πιο αχανή χωρίς εκείνη.
Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή σαν δροσιά στο γρασίδι.

Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι γεμάτη άστρα,και εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο.Κάπου μακριά,κάποιος τραγουδά.Κάπου μακριά.
Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς εκείνη.

Σαν για να την φέρω κοντά,τα μάτια μου την ψάχνουν.
Η καρδιά μου ψάχνει για εκείνη,και εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Η ίδια νύχτα που ξασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς,εμείς που είμασταν,δεν είμαστε πια το ίδιο.

Δεν την αγαπάω πιά,αλήθεια,αλλά πόσο πολύ την αγάπησα..
Η φωνή μου έψαχνε τον άνεμο για να αγγίξει την ακοή της.

Κάποιου άλλου.Θα είναι κάποιου άλλου.Όπως κάποτε άνηκε
στα φιλιά μου.
Η φωνή της,το ελαφρύ κορμί της.Τα απέραντα μάτια της.

Δεν την αγαπάω πιά,αλήθεια,αλλά ίσως την αγαπάω.
Η αγάπη είναι τόσο σύντομη και η λήθη τόσο διαρκής.

Επειδή νύχτες σαν αυτή την κράτησα στα χέρια μου,
η ψυχή μου είναι χαμμένη χωρίς εκείνη.

Μολονότι αυτή μπορεί να είναι η τελευταία φορά που μου προκαλεί πόνο,
και αυτό ίσως είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω για εκείνη.

Pablo Neruda,1904-1973