Φόρα την στολή σου.
Σου μεγάλωσε λίγο.
Ή της μίκρυνες εσύ.
Όπως και να΄χει,σου πάει.
Εκεί κατάντησες.
Να μπορείς να κοιταχτείς στον καθρέπτη,
ντυμένος έτσι,και να πείς οτι σου πάει.
Φόρα και το ΤΑΠ σου,το δεύτερο.
Το πρώτο το έχει κάποιος άλλος.
Αυτό δεν το φόρεσες ποτέ.
Τότε που το πήρες το κοίταξες και έκλαψες.
Κανένας δεν ήξερε γιατί.
Τώρα,ίσως ούτε εσύ ξέρεις.
Φόρα τα όλα.
Κέρδισες το δικαίωμα να τα φοράς.
Δεν ήθελες,και όμως,τώρα σου φαίνεται περίεργο που θα τα αποχωρηστείς.
Δεν το έχεις καταλάβει,αλλά όλα αυτά τελείωσαν.
Τέρμα.
Ποτέ ξανά.
Ξέρω,αλλιώς τα περίμενες.
Τί να κάνουμε,έτσι είναι.
Επτά να πέφτεις,οκτώ να σηκώνεσαι.
Εσύ τα έλεγες αυτά.
Έλα,βάλε τα καλά σου,είναι ώρα να πηγαίνεις.
Τί;Μόνος σου;Εννοείται πως ναί,μόνος σου.
Γιατί,απο την πρώτη μέρα μόνος δεν ήσουν;
Και τα κατάφερες μιά χαρά.
Μην πιστέψεις τίποτα άλλο.
Μιά χαρά...
Αντέ,πήγαινε....