Απόψε
Κίτρινα μυρμήγκια περπατάνε στο σώμα μου
και περνάνε μέσα απο τις χαραμάδες του μυαλού μου
για να φτάσουν με ασφάλεια
στο τέλος της διαδρομής
που είναι πάντα μια αρχή.
Κάτι ώρες σαν αυτή,που ο ουρανός τρυπάει
και η γή σταματάει να γυρνά
έρχονται γύρω μου όλοι όσοι κουβάλησα,και με κουβάλησανε.
Κουβεντιάζουμε,λέμε αστεία,προσπαθούμε να ξεχάσουμε πως
έξω απο το παράθυρο ο χρόνος προχωράει.
Κάτι νύχτες σαν κι αυτή,όταν γίνεται μοναξιά και θλίψη
κάτι μάτια στέκονται δίπλα μου,με κοιτάνε
και προσπαθούν να μου φωτίσουν λίγο το σκοτάδι.
Όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο σπίτι.
Ούτε ο δρόμος,ούτε το σπίτι υπήρξαν ποτέ....