Μου έλεγε ο Σούλης για τα στρατά απόψε.Αν αφού απολυθείς τα θυμάσαι.Ξέρω'γω,κάτι θυμάσαι.

Εφτά.Σε παίρνει αριστερά.Μην το ζορίζεις........

Θυμάμαι δυο ζευγάρια μάτια να με κοιτάνε καθώς πέρναγα την πύλη.Θυμάμαι οτι προσπάθησα να μεγάλωσω όσο μπορούσα την διαδρομή.
Θυμάμαι πως ένιωσα όταν με είδα σε έναν καθρέπτη ντυμμένο.
Θυμάμαι πως ήταν να πετάω το λουκάνικο πάνω σε ένα steyr και να ανεβαίνω για πρώτη φορά.
Θυμάμαι την πρώτη αναφορά,την ξεφτίλα της.
Θυμάμαι το επισκεπτήριο,πως είναι να νιώθεις τόση χαρά κοιτάζωντας και αγγίζωντας άλλους ανθρώπους.
Θυμάμαι εκείνο το παλληκάρι,που το ρώτησε η μάνα του την πιο φριχτή ερώτηση που μπορεί να κάνει άνθρωπος:"Φίλους έχεις;"
Θυμάμαι τον 'Ομηρο,38 ετών νεοσύλλεκτο,να βαράει χειρότερες απαλεψιές και απο μένα.
Θυμάμαι την πρώτη υπηρεσία μου,λάντζα......
Θυμάμαι τι χρώμα είχαν τα μάτια σου,και πως μύριζες,την πρώτη φορά που βγήκα έξω.
Θυμάμαι την ενέδρα με τον Θάνο,ξάπλα,με όλο τον γαλαξία απο πάνω μας,να λέμε για την αγάπη,και την Μοσχολιού....
Θυμάμαι το Φυλάκιο Πυρομαχικών,τα ποντίκια και την ζέστη.
Θυμάμαι τα βράδια στον θάλαμο,που γελάγαμε μέχρι δακρύων.
Θυμάμαι την αηδία όταν άκουσα πρώτη φορά τα συνθήματα....Καταλόγισε μου ότι θες,δεν τα φώναξα ούτε μια φορά,επι 305 μέρες....
Θυμάμαι έναν γκριζομάλλη φαντάρο στο ΚΨΜ,τον λυπόμουν έτσι όπως τον έβλεπα....Θα γινόταν αδερφός μου 2 μήνες μετά....
Θυμάμαι ένα απόγευμα πρίν φύγω για Σπάρτη.Δεν φοβόμουν την αλλαγή,οτι θα χάσω εσένα φοβόμουν....
Θυμάμαι το "ΠΑΤΡΙΣ,ΘΡΗΣΚΕΙΑ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ",μπροστά στο Τάγμα.
Θυμάμαι τις ατέλειωτες βόλτες,καυτά καλοκαιρινά απογεύματα στην Σπάρτη.
Θυμάμαι το παιδί που έκλαιγε στο κρεββάτι απέναντι μου.
Θυμάμαι τον Γιώργο,τον Μπάμπη,τον Κώστα....
Θυμάμαι την ουρά των αυτοκινήτων,που πήγαιναν παραλία,όταν εγώ βάραγα περίπολο Β' τομέα....
Θυμάμαι την σκοπιά του Φάνη,τις τρύπες απο 7,62.
Θυμάμαι το πρωί που ήρθα για το 401,και μετά βγήκαμε βόλτα....
Θυμάμαι το φύλλο πορείας στο χέρι μου,για 50ΕΜΑ.
Θυμάμαι το βράδυ πριν φύγω.
Θυμάμαι να τρέχω για να προλάβω το αεροπλάνο,θυμάμαι την γεύση σου,πριν χωριστούμε.
Θυμάμαι το ξημέρωμα στην Αλεξανδρούπολη.
Θυμάμαι τον σκοπό,το άδειο βλέμμα του.
Θυμάμαι τα παιδιά,που μου είπαν να πάρω αναβολή.
Θυμάμαι τον Παναγιώτη,που ήταν Θαλαμόσκυλο από τις 4,και στις 12.30 κανέις δεν τον είχε αλλάξει.
Θυμάμαι τι έγραφε ο φοριαμός μου....
Θυμάμαι την πρώτη βόλτα στο Σουφλί.
Θυμάμαι τα τηλεφωνήματα σου.
Θυμάμαι την ημέρα που ήρθαν ο Ανδρέας και ο Νίκος.
Θυμάμαι τις 22 μέρες μέσα...
Θυμάμαι την πρώτη άδεια,το άγχος,το πόσο όμορφη ήσουν στο αεροδρόμιο....
Θυμάμαι την επάνδρωση....Την σκόνη και την ζέστη....
Θυμάμαι τον Ρέππο,τον κρατάγαμε τρείς όταν βγήκε απο το άρμα,θυμάμαι ακόμα πώς ούρλιαζε.
Θυμάμαι το Δεκαήμερο,το κρύο,τον παραλογισμό,την επι 6 μέρες ασταμάτητη βροχή,τη φωνή του παγωνιού.
Θυμάμαι την αίσθηση του ζεστού νερού πάνω μου,αμέσως μετά τα σκηνάκια,τα δάκρυα μου μέσα στο ντούζ,την πρωτόγνωρη βρώμα απο τα ρούχα μου.
Θυμάμαι πως ήταν το κρεββάτι σου.
Θυμάμαι ένα τραπέζι,ένα σινεμά,και ένα μπάρ.
Θυμάμαι ένα να προσέχεις,σ'αγαπώ.

Ρούθ,δεν μιλάς,γιατί τρεκλίζουμε οι διακοσιοί.....

Θυμάμαι τον Φαβούρ να κάνει ερωτική εξομολόγηση κάθε βράδυ στον Παλαιολόγο....
....και μετά στον Κωστάκη.......
Θυμάμαι τον Ανδρέα που ήταν απόλυτα ερωτευμένος με τον Παναγιώτη απο το 640,και τον ήθελε σαν κολασμένος...
Θυμάμαι τον Βασίλη να κερνάει σφηνάκια στον ουροσυλλέκτη.
Θυμάμαι την εκπαίδευση με τις χειροβομβίδες,πως κάναμε το πιο επικύνδηνο πράγμα παιχνίδι,τα γέλια που κάναμε.....
Θυμάμαι να είμαι μαστουρωμένος στον όρχο.
Θυμάμαι τα δέντρα στον ουλαμό.
Θυμάμαι την ώρα,την μέρα,πως μύριζε,πως ένιωθα,τα πάντα,ένα βράδυ στην τουαλλέτα,στο Γιαννούλη...
Θυμάμαι την ομίχλη,τις κραυγές,το πως με τον Αντρίκο θα μπαλώναμε την τρύπα στον ουρανό.
Θυμάμαι το πινγκ-πονγκ.
Θυμάμαι τον Μπέη.
Θυμάμαι ενα πρωί στην πύλη,μια λόγχη.
Θυμάμαι ενα βράδυ,σε μια αναφορά εξοδούχων,και το επόμενο πρωί στον τάκο.
Θυμάμαι μια άδεια,και δεν θέλω να την θυμάμαι.
Θυμάμαι τη Ροδόπη,το χιόνι,τα αστέρια,το αίμα,τον τρόμο,τον κορμό,το Μ4,τους πυραύλους,
Θυμάμαι τον Θοδωρή,πάνω στο ψυγείο,να τραγουδάει το "ριγέ σακάκι"
Θυμάμαι πολλές μαλακίες που έκανα,και κάναν και άλλοι.
Θυμάμαι τον Ιατροδικαστή,τους μπάτσους,τον Δίκα μου,τα παιδιά μου που έκλαιγαν,τον Μπαμπίνο που είχε εφιάλτες...
Θυμάμαι Χριστούγεννα με τον Βασίλη,πρωτοχρονιά,αλλαγή στο πάρκινγκ,μεθυσμένος πάνω στο ΚΨΜ με τον Χιονάνθρωπο....
Θυμάμαι το τελευταίο εποχούμενο,το χιόνι,το ποτάμι.
Θυμάμαι την τελευταία φορά που περάσα την πύλη....
Θυμάμαι το αεροπλάνο,τα ποτά που έπινα....
Θυμάμαι.......Τα είχα χαμμένα τότε.
Θυμάμαι τα σκηνάκια στον Υμηττό,την Αθήνα απο ψηλά.
Θυμάμαι το 401,τις βόλτες με τον Γιάννη.
Θυμάμαι να φεύγω με σούζες για την άδεια απολύσεως.
Θυμάμαι την τελευταία υπηρεσία,τις 300...τόσες μέρες που πέρναγαν μπροστά μου μια-μια.
Θυμάμαι την απόλυση,το κενό,τα νεύρα,την ανακούφιση,τα κλάμματα που έβαλα όταν μπήκα στο αμάξι....

Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα,θυμάμαι....
ο πιό στερνός με έναν αυλό με νανουρίζει.....

Κάτι σου μένει τελικά....
Σόρυ κουμπάρε,ξέρω πως τα βαρίεσε αυτά,αλλά απόψε μιλάω πάλι στα φαντάσματα μου.....