Περί του τέλματος.

Καταλαβαίνεις ότι έχεις βρει τοίχο,όταν είσαι νύχτα σε παραλία,πέφτει αστέρι,και περνάνε 10 λεπτά,που προσπαθείς να βρεις κάτι,οτιδήποτε να ευχηθείς,και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα.Τα νεύρα,ο θυμός,όλα περνάνε.Και μένει μόνο μια βαθιά θλίψη,που κάνεις οτι μπορείς για να την κρύβεις, όμως έρχετε και σε κυριεύει εκεί που δεν το περιμένεις.....Πολλά ποτά,και όμως δεν μπορώ να αποκτήσω τα ευεργετικά αποτελέσματα της μέθης.Η γυναίκα δίπλα μου είναι μόνο ένα κορμί,δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ, ούτε να αποδώσω για κάτι παραπάνω.Και αισθάνομαι μοναξιά,μια απίστευτα δυνατή αίσθηση μοναξιάς, ακόμα και όταν είμαι με δεκάδες ανθρώπους γύρω μου. Πονάω. Τώρα που περνάει το μούδιασμα, καταλαβαίνω πως πονάω. Όχι τον έντονο πόνο,που έχεις αμέσως μετά το τραύμα, όταν η πληγή ακόμα αιμορραγεί.Τον χρόνιο πόνο,που γίνεται σύντροφος σου, κομμάτι σου,και σε στιγμές μαθαίνεις να τον αγνοείς. Αλλά χτυπάει πάντα,για να σου υπενθυμίζει πως είναι εκεί, είναι μαζί σου, είναι εσύ.